Strona stworzona przez Kapary.com

Jan Stark urodził się 10 czerwca w Mogilnie w Wielkopolsce, był synem Józefa (1854–1929), kupca, i Anny z Czaplów.

W 1909 rodzina przeniosła się do Poznania i Stark podjął tam naukę w Szkole Realnej im. Gotthilfa Bergera. Od 1 czerwca 1917 służył w armii niemieckiej w Legnicy i Strzegomiu, od początku 1918 w Poznaniu. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej wrócił do szkoły im. Bergera, gdzie 20 marca 1919 zdał maturę. Następnie studiował prawo na uniwersytetach w Berlinie, Kolonii i Rostocku; dyplom ukończenia studiów prawniczych otrzymał w Rostocku 19 lipca 1921. Jesienią tego roku wrócił do Poznania i zdał egzamin aplikancki. W 1922 został mianowany aplikantem, początkowo przy Sądzie Powiatowym, następnie Okręgowym w Poznaniu. Przeniesiony w kolejnym roku na krótko do Sądu Okręgowego w Lesznie, wrócił do pracy w Sądach Powiatowym i Okręgowym w Poznaniu (1923–4). Jesienią 1924 został zwolniony z pracy w sądownictwie z powodu nagannego prowadzenia się (szczegóły nie są znane); przywrócony w prawach w następnym roku został skierowany do Sądu Apelacyjnego w Toruniu, a potem do Sądu Powiatowego w Starogardzie, jako aplikant, a wkrótce asesor. W 1926 otrzymał nominację na sędziego powiatowego, potem okręgowego, w Starogardzie. W 1928 otworzył kancelarię adwokacką w Poznaniu. W 1932, razem z adwokatami sympatyzującymi ze Stronnictwem Narodowym, założył w tym mieście Narodowe Zrzeszenie Adwokatów na Okręgi Izb Adwokackich Poznania, Torunia i Katowic; został członkiem zarządu i skarbnikiem tej organizacji. W latach 1934 – 1937 wchodził w skład Rady Adwokackiej w Poznaniu; pełnił w niej początkowo funkcję rzecznika dyscyplinarnego, a w latach 1935 – 1937 skarbnika. Na łamach „Wiadomości Prawniczych”, organu Rady Adwokackiej w Poznaniu (od 1937 także Rady Adwokackiej w Katowicach) wypowiadał się na temat orzecznictwa w sprawach cywilnych, m.in. Sądu Najwyższego.

W 1933 został Stark wybrany z listy Stronnictwa Narodowego radnym Poznania; w Radzie Miejskiej zasiadał w komisjach: finansowo-budżetowej i prawno-regulaminowej. W kolenym roku został delegatem Rady do Sejmiku Komunalnego Związku Kredytowego. 25 września 1935 minister spraw wewnętrznych Marian Zyndram - Kościałkowski rozwiązał poznańską Radę Miejską, ale na wniosek Starka radni zaskarżyli tę decyzję do Najwyższego Trybunału Administracyjnego; występując przed Trybunałem wraz z czterema innymi pełnomocnikami radnych doprowadził on do uchylenia decyzji ministra. W 1936 został w Radzie Miejskiej przewodniczącym Klubu Narodowego (po śmierci Bohdana Jarochowskiego). Od 1934 zasiadał w poznańskich władzach Stronnictwa Narodowego; wybrany na wiceprezesa Koła SN Śródmieście, został rok później członkiem Zarządu Grodzkiego SN na Poznań oraz Zarządu Okręgowego SN w Wielkopolsce (członek Wydz. Samorządowego). W 1938 jako wiceprzewodniczący komitetu wyborczego organizował kampanię wyborczą SN do Rady Miejskiej (lista SN pierwszy raz uzyskała ponad 50% mandatów). Wybrany wtedy ponownie do Rady Miejskiej, został jednym z zastępców Stanisława Celichowskiego, przewodniczącego Klubu Narodowego, zasiadał też w komisjach: wyborczej oraz do badań protokołów prawno-regulaminowych. W 1939 w związku z trudnościami z wyborem prezydenta Poznania, władze SN rozpatrywały kandydaturę Starka na to stanowisko.

Na początku okupacji niemieckiej, we wrześniu lub październiku 1939, został Stark aresztowany; był więziony na terenie Fortu VII w Poznaniu. W księdze zgonów USC odnotowano, że 28 października 1939 został zastrzelony przy próbie ucieczki; faktycznie został wtedy rozstrzelany w grupie 17 więźniów.

Stark był żonaty od 1937 z Marią Elżbietą Huch, nauczycielką, czynną w okresie okupacji niemieckiej w tajnym nauczaniu; małżeństwo pozostało bezdzietne.

BIBLIOGRAFIA:

Akta uniwersyteckie Jana Staraka, Archiwum Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu

Jan Stark, Poslki Słownik Biograficzny. T. XLII.

Karta meldunkowa Jana Starka, Kartoteka ewidencji ludności 1870 - 1931.