Strona stworzona przez Kapary.com

Kazimierz Pluciński urodził się 12 lutego 1901 roku w Swarzędzu koło Poznania. Był synem Leona, znanego działacza społeczno – gospodarczego i politycznego, pierwszego Komisarza Generalnego RP w Gdańsku, w latach 1921 – 1924, posła na Sejm i wicemarszałka Sejmu oraz Marii Pauliny z Kęsinowskich.

W czasie uczęszczania do szkoły im. św. Marii Magdaleny w Poznaniu, w latach 1911 – 1918, należał do tajnej organizacji oświatowej im. Tomasza Zana. Brał udzial w Powstaniu Wielkopolskim, a następnie w wojnie o Lwów i wojnie polsko – bolszewickiej. W 1926 roku ukończył Wydział Prawno – Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego z tytułem magistra praw. W 1927 roku studiował socjologię w Paryżu. Po zdaniu egzaminu sędziowskiego i odbytej aplikacji uzyskał uprawnienia adwokackie. Tenże zawód wykonywał do wybuchu wojny w 1939 roku. Specjalizował się w sprawach karnych.

Poza prowadzeniem własnej kancelarii poświęcił się działalności literackiej. Dysponował świetnym piórem. Jego utwory, głównie wiersze i felietony, ukazywały się na łamach pism „Skamander”, „Wiadomości Literackie” czy „Okolica Poetów”. Należał do poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich i był jego wiceprezesem. Tłumaczył utwory peotyckie autorów angielskich. Pierwszy zbiór jego wierszy „Wołanie nowiu”, za który otrzymał nagrodę literacką, został opublikowany w 1936 roku. Kolejny tomik poezji, Freski, ukazał się w tym samym roku. Kolejnego zbioru felietonów, Sąd na wesoło, już nie zdążył opublikować. Wystepował w poznańskich klubach literackich. W latach 1935 – 1939 współpracował z rozgłośnią poznańskiego radia, gdzie prowadził cykl audycji. Był jednym z organizatorów słynnych czwartków literackich, które odbywały się w pałacu Działyńskich. W działalności literackiej Pluciński zawsze występował pod pseudonimem Szymon Pigwa.

Był znakomitym turystą i zapalonym wędrowcem. Uprawiał turystykę wysokogórską w Tatrach, zaś podczas pobytu we Francji zwiedził całe jej wybrzeże. Wędrował przez kraje skandynawskie, zaś z Helsinek dotarł pieszo do koła podbiegunowego. W swoich zapiskach szczególną estymą obdarzył Islandię. Najczęściej podróżował samotnie, a swoje wrażenia przekazywał w felietonach i podczas audycji radiowych. Posługiwał się biegle sześcioma językami.

We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany do Armii „Poznań”. Jako porucznik 70 pułku piechoty uczestniczył w bitwie pod Bzurą. W nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie w Starobielsku. Tam zmarł na początku 1940 roku z powodu wyniszczających go chorób i wyczerpania. Uniknął w ten sposób tragicznego losu tysięcy oficerów Wojska Polskiego zamordowanych przez NKWD w Charkowie.

Pluciński łączył w sobie nieprzeciętną inteligencję z głęboką kulturą umysłową. Jego utwory poetyckie przenika wielka wrażliwość, zabarwiona charakterystyczną dla niego humorystyczną i autoironiczną pointą.

BIBLIOGRAFIA:

Akta osobowe Kazimierza Plucińskiego, Centralne Archiwum Wojskowe.

Karta meldunkowa Kazimierza Plucińskiego, Kartoteka ewidencji ludności 1870 – 1931.

Kazimierz Pluciński, Słownik biograficzny adwokatów polskich. T. II. Z. 3 – 4, Warszawa 2007.