Strona stworzona przez Kapary.com
Ludwik Zachariasz Cichowicz był jednam z najbardziej rozpoznawalnych adwokatów poznańskich okresu międzywojennego. Jego działalność odbiła się piętnem nie tylko w środowisku palestry poznańskiej, ale również tej ogólnokrajowej.
Absolwent Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Studiował prawo w Lipsku, Wrocławiu i Berlinie.
Cichowicz wykonywał jednocześnie zawód jednocześnie adwokatem i notariuszem. Taką możliwość dawały mu przepisy niemieckie, obowiązujące jeszcze przez 14 lat na obszarze byłego zaboru pruskiego. Po ukończeniu studiów i stosownej aplikacji od 1886 roku został adwokatem w Poznaniu przy Sądzie Okręgowym. Po kilku latach otrzymał nominację na funkcję notariusza przy Sądzie Apelacyjnym również w Poznaniu. Jako jeden z nielicznych Polaków stał się członkiem zarządu Izby Adwokackiej w stolicy Wielkopolski.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Cichowicz został pierwszym polskim przewodniczącym zarządu Izby Adwokackiej w Poznaniu. Kilka lat był również wiceprezydentem Komisji Kodyfikacyjnej RP w Warszawie, która zajmowała się ujednoliceniem poszczególnych gałęzi prawa w Polsce.
Działalność Cichowicza jako adwokata była rozległa i wszechstronna. Jego kancelaria adwokacka i notarialna należały do najbardziej wziętych w byłym zaborze pruskim. Cichowicz zatrudniał około 30 osób. W przeważającej większości jego klientele stanowili Polacy.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego współpracował w organizowaniu sądownictwa, adwokatury i notariatu. Dokonywał przekładów niemieckich ustaw i rozporządzeń, które nadal obowiązywały na terenie Wielkopolski. Przystosowywał je do zmienionych potrzeb i warunków.
W ramach prowadzonej praktyki adwokackiej na wspomnienie zasługuje proces przeciwko pruskiemu skarbowi państwa o ustalenie nieważności przeniesienia własności Fundacji Rydzyńskiej Sułkowskich na rzecz Komisji Kolonizacyjnej. Cichowicz występował również w procesie w imieniu Kuratorium Szkolnego Poznańskiego jako następcy Komisji Edukacji Narodowej, której Fundacja Rydzyńska została przekazana w XVIII wieku. Wygranie tego procesu uchroniło skrab państwa polskiego od dużego odszkodowania. Cichowicz prowadził również sprawy Fundacji Kórnickiej na zlecenie hrabiego Władysława Zamojskiego. Przygotował również niezbędną dokumentacje prawną do przejęcia tej ordynacji na własność państwa polskiego jako Fundacji Kórnickiej.
Jego żoną od 1885 roku była Helena z Robińskich Cichowicz, działaczka społeczna i ludoznawczyni, z którą miał dwójkę dzieci: Wiesławę i Zbigniewa. Zbigniew studiował rolnictwo i ekonomię, w roku 1915 uzyskał doktorat z rolnictwa we Wrocławiu. Mieszkali w kamienicy przy Placu Wolności 18, w kamienicy nazywanej "Polskim Domem Przemysłowym". Rodzina posiadała pałac w Marszewie koło Pleszewa (zakupiony przez syna Zbigniewa w 1925 roku) oraz letni dom w Puszczykowie pod Poznaniem.
Zmarł 8 października 1940 w Poznaniu podczas II wojny światowej. Został pochowany na nowym cmentarzu świętomarcińskim przy ul. Bukowskiej (obecnie teren Międzynarodowych Targów Poznańskich). Podczas okupacji grób został eksuhmowany i przeniesiony na cmentarz przy ulicy Samotnej na Dębcu. Miejscem upamiętnienia Ludwika oraz jego żony Heleny jest znajdujący się na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera: II L 1, rząd: 3, miejsce:1) grób ich córki - Wiesławy.
BIBLIOGRAFIA:
Karta meldunkowa Ludwika Cichowicza, Kartoteka ewidencji ludności 1870 - 1931.
Ludwik Zachariasz Cichowicz, Słownik biograficzny adwokatów polskich. T. II. Z. 1, Warszawa 1988.