Strona stworzona przez Kapary.com

Urodził się w 1881 roku w Poznaniu. Był synem Stanisława, sędziego, i Konstancji z Ziołeckich. Wyrastał w rodzinie o wielkich tradycjach walk o niepodległość. Matka była wnuczką generała Wincentego Axamitowskiego, oficera Insurekcji Kościuszkowskiej i Księstwa Warszawskiego, a zarazem córką Romana Ziołeckiego, powstańca listopadowego, później sędziego w Kościanie.

W 1900 roku ukończył Gimnazjum św. marii Magdaleny w poznaniu i zgodnie z rodzinną tradycją rozpoczął studia prawnicze w Heidelbergu. Kontynuował je następnie w Monacjium, Paryżu i Getyndze. W tej ostatniej w 1903 roku uzyskał stopień doktora obojga praw. Studiował również na Akademii Handlowej w Kolonii. Praktykę adwokacką rozpoczął w Bydgoszczy, a następnie przeniósł się do rodzinnego Poznania, gdzie otworzył kancelarię adwokacką.

W latach 1914 – 1916 prowadził ją wspólnie z Władysławem Seydą. W grudniu 1918 roku wstąpił do wojska i z polecenia Komisariatu naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu zorganizował powstańczy audytoriat. Już w styczniu następnego roku został mianowany prezydentem Głównego Sądu Wojskowego, a następnie szefem Departamentu Jurydycznego (F) Szefostwa Aprowizacji w Poznaniu, któremu podlegała służba sprawiedliwości w Powstaniu Wielkopolskim. Po połączeniu sądownictwa wojska powstańczego z wojskową służbą sprawiedliwości w II Rzeczypospolitej w sierpniu 1919 roku przeszedł do rezerwy w stopniu pułkownika – audytora i przejął obowiązki szefa sekcji w Departamencie Sprawiedliwości byłej Dzielnicy pruskiej. W listopadzie 1919 roku Sławski został członkiem Komisji Kodyfikacyjnej RP, a w lutym 1920 Delegatem Dzielnicy pruskiej do Komisariatu Generalnego RP w Gdańsku.

W 1920 roku został delegowany przez polski MSZ na rokowania w Paryżu nad konwencją polsko – gdańską, która miała określić status prawno – polityczny Wolnego Miasta Gdańska. W grudniu 1920 został mianowany członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym Polskiej Delegacji Rady Portu i Dróg Wodnych w Wolnym Mieście Gdańsku. Sławski położył duże zasługi w ustalaniu i wprowadzaniu w życie praw Rzeczpospolitej w Wolnym Mieście Gdańsku. Był doradcą Komisarza Generalnego RP w sprawach kościelnych i Gminy Polskiej w Gdańsku. W 1923 został wyznaczony w skład delegacji MSZ na rokowania polsko – niemieckie, dotyczące obustronnych stosunków prawno – politycznych w Gdańsku. Poza działalnością państwową Sławski udzielał się również społecznie. Zamiłowanie do sportów wodnych zawiodło go do objęcia funkcji prezesa Polskiego Klubu Wioślarskiego w Gdańsku. Do Poznania powrócił na stałe z końcem 1925 roku. Odtąd, wspólnie z bratem Janem, prowadził kancelarię adwokacką. Wkrótce został wybrany prezesem poznańskiego oddziału Ligi Morskiej i Kolonialnej.

Oprócz tego Sławski skupil się na działalności naukowo – dydaktycznej. Zaczął aktywnie działać w Wydziale Prawnym Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. Prowadził wykłady dla studentów prawa i dał się poznać jako wybitny znawca prawa morskiego, prawa kanonicznego i międzynarodowych stosunków gospodarczych. W głośnej publikacji „Dostęp Polski do morza a interesy Prus Wschodnich” z 1930 roku wykazał historyczne prawa Polski do Morza Bałtyckiego i wpływ tego dostępu na rozwój gospodarki polskiej i niemieckiej. Praca ta została przetłumaczona i wydana, między innymi w Niemczech, Wielkiej Brytanii i Francji, wywołując krytyczne recenzje strony niemieckiej. Opublikował również inne ważne prace: „Gdańsk. Polska a Niemcy” z 1926 czy „Propaganda przeciwko dostępowi Polski do morza. Memoriał sześciu prowincji pruskich z 1930 roku.

Jego kancelaria adwokacka cieszyła się sporą popularnością, a sam Sławski jako adwokat zyskał przez lata działalności zawodowej, politycznej i społecznej rangę najwyższego autorytetu na terenie Wielkopolski i Pomorza. Był wybitnym praktykiem w sprawach cywilnych, z zakresu prawa morskiego i kanonicznego. Jako pełnomocnik Zakonu Maltańskiego uzyskał korzystny wyrok w głośnym sporze o siedzibę szpitala zakonnego w Rybniku.

W 1939 roku ze względu na wiek nie został zmobilizowany. Był szykanowany przez hitlerowców od początku wojny. Juz na początku okupacji został wysiedlony do Generalnej Guberni, a w listopadzie 1942 roku został uwięziony i osadzony w KL Auschwitz. Tam, wyjatkowo okrutnie traktowany, zmarł z wycieńczenia w marcu 1943 roku.

W latach 1926 – 1939 był honorowym konsulem Królestwa Grecji w Polsce.

We wrześniu 1915 roku ożenił się z Izabellą Motty, wnuczką Marcelego Motty. Dochował się dwóch córek: Anieli Sławskiej i Marii Mukułowskiej.

Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości, Medalem X – lecia, godnością Kawalera Maltańskiego i Honorowego Szambelana Papieskiego.

Jego braćmi byli również adwokaci, Jan i Roger Sławscy.

BIBLIOGRAFIA:

Akta osobowe Stanisława Sławskiego, Archiwum Izby Adwokackiej w Poznaniu.

Karta meldunkowa Stanisława Sławskiego, Kartoteka ewidencji ludności 1870 – 1932.

Stanisław Sławski, Słownik biograficzny adwokatów polskich. T. II. Z. 3 – 4, Warszawa 2007.