Strona stworzona przez Kapary.com

Stefan Piechocki urodził się w Czekanowie, w powiecie ostrowskim. Był synem Jana Niepomucena i Konstancji z domu Jezierskiej. Kształcił się w progimnazjum w Trzemesznie. Naukę kontynuował w gimnazjum w Rogoźnie, gdzie w 1903 roku zdał egzamin maturalny. W okresie uczęszczania do szkoły działał w tajnym samokształceniowym Towarzystwie im. Tomasza Zana. Następnie studiował prawo na uniwersytetach w Berlinie i w Getyndze. Po ukończeniu studiów odbył aplikację w Wągrowcu. W czasie I wojny światowej służył w formacjach pozafrontowych armii niemieckiej w Szczecinie. Od 1918 roku mieszkał w Poznaniu, gdzie prowadził własną kancelarię adwokacką i notarialną. W chwili odbudowy państwa polskiego Piechocki należał do czołowych działaczy polskich w zaborze pruskim. W listopadzie 1918 roku objął funkcję sekretarza generalnego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej. W kolejnych miesiącach pełnił inne ważne funkcje. Był szefem Wydziału Sądownictwa i Administracji Komisariatu NRL, następnie szefem wydziału Administracji NRL. Od lipca 1919 roku był zastępcą członka Komisariatu NRL, a od września do kwietnia 1922 roku szefem Wydziału Spraw Wewnętrznych Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej. Równocześnie zaczął działalność w ruchu chrześcijańsko – demokratycznym. Został członkiem Rady Naczelnej Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1922 – 1927 był posłem na Sejm i członkiem Klubu Chrześcijańskiego Stronnictwa Pracy. Na forum Sejmu zgłaszał wnioski dotyczące głównie przepisów prawa cywilnego. Zasiadał też w Komisji Prawniczej i Skarbowej. Między listopadem 1925 a majem 1926 roku był ministrem sprawiedliwości w rządach Alekstandra Skrzyńskiego i Wincentego Witosa. Po obaleniu rządu Witosa wycofał się z polityki i poświęcił się pracy notariusza. Mimo zaprzestania praktyki adwokackiej nadal pełnił wazne funkcje w poznańskim samorządzie adwokackim. W latach 1928 – 1932 był Prezydentem Izby Adwokackiej w Poznaniu. Natomiast w 1932 roku wybrano go członkiem prezydium i wiceprezesem Naczelenj Rady Adwokackiej RP. Na krótko powrócił do polityki. Wziął udział w zjeździe założycielskim Zjednoczenia Chrześcijańsko – Społecznego.

Piechocki udzielał się również w działalności społecznej. Był aktywny w środowisku harcerskim. Od 1919 roku redagował miesięcznik „Ruch Harcerski”. Był członkiem kierownictwa Towarzystwa Naukowej Pomocy im. Karola Marcinkowskiego. Od 1921 roku zasiadał w Radzie Miejskiej w Poznaniu.

Po wybuchu II wojny odmówił podpisania volkslisty i wyjechał do Warszawy. Pracował w Stołecznym Komitecie Samopomocy Społecznej, w którym pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Sekcji Zaopatrywania, w później w ZUS.

Po wojnie na krótko powrócił do pracy w notariacie. Do 1946 roku zajmował stanowisko prezesa Rady Notarialnej. Był rozpracowywany przez komunistyczny aparat represji w ramach sprawy o kryptonimie „Ośmiornica” dotyczącej przedwojennych działaczy narodowych. Jako członek kilku spółek przemysłowych, upaństwowionych w 1949 roku, był represjonowany przez komunistów w związku z rzekomymi przestępstwami finansowymi. Wyrok skazujący został umorzony w następstwie procesu rewizyjnego. Od 1957 roku ponownie działał w harcerstwie.

Zmarł 19 sierpnia 1968 roku w Kościanie. Został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.

Żonaty z Marią z domu Wyczyńską. Miał syna Konstantego, lekarza, oraz córki: Krystynę, nauczycielkę i Zofię, inżyniera rolnika.

BIBLIOGRAFIA:

Akta osobowe Stefana Piechockiego, Okręgowa Izba Adwokacka w Poznaniu.

Karta meldunkowa Stefana Piechockiego, Kartoteka ewidencji ludności 1870 - 1931.

Stefan Piechocki, Słownik biograficzny adwokatów polskich. Tom III, Warszawa 2018.