Strona stworzona przez Kapary.com

Rodzina Prądzyńskich wydała wiele znamienitych osób, które pełniły ważne funkcje w państwie, samorządzie, ale również społeczeństwie. W jednym z poprzednich artykułów przedstawiłem Teodora Prądzyńskiego. Warto również zaznajomić się z życiorysem jego młodszego brata, Witolda.

Urodził się 8 marca 1882 roku w Siemianowicach. Podobnie jak Teodor był synem Adama i Marii z Lossów. W latach 1892 – 1901 pobierał naukę w gimnazjum gnieźnieńskim, gdzie zdał maturę. W szkolę należał do tajnego Koła Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1901 – 1902 studiował ekonomię polityczną na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Wrocławskiego, natomiast w latach 1902 – 1905 prawo na uniwersytetach w Greifswaldzie, Monachium i Berlinie. Od 1906 pracował jako referendarz sądowy we Frankfurcie nad Menem, Rok później doktoryzował się na Uniwersytecie w Giessen. W Niemczech przebywał do 1919 roku.

W Poznaniu zamieszkał na stałe w 1919 roku. W tym samym roku objął kierownictwo Departamentu Sprawiedliwości w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej. W 1921 roku był doradcą prawnym przewodniczącego delegacji polskiej do rokowań gdańskich Leona Plucińskiego. W listopadzie 1921 roku, w związku z unifikacją wymiaru sprawiedliwości w Polsce, otrzymał nominację w Ministerstwie Sprawiedliwości w Warszawie i został dyrektorem Departamentu Ziem Zachodnich. Jednocześnie Prądzyński został prezesem oddziału poznańskiego Prokuratorii Generalnej. Z dniem 31 grudnia 1922 na własną prośbę został zwolniony z Ministerstwa Sprawiedliwości. W latach 1919 – 1921 wykładał prawo karne na Uniwersytecie Poznańskim. W 1925 roku został wpisany na listę adwokatów poznańskiego Okręgu Izby Adwokackiej, a jednocześnie został notariuszem na obwód Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Kancelarię adwokacką prowadził do 1933 roku, natomiast biuro notarialne do wybuchu drugiej wojny światowej.

Prądzyński był jednym z najwybitniejszych prawników poznańskich okresu międzywojennego. W 1924 roku został pełnomocnikiem polskim w rokowaniach z Niemcami. Negocjacje prowadzono żmudnie i powoli ze względu na mnogość kwestii do rozwiązania. W latach 1924 – 1931 wynegocjował i podpisał kilkanaście umów polsko – niemieckich dotyczących między innymi obrotu prawnego w sprawach cywilnych i karnych, komunikacji kolejowej, kwestii polskich robotników rolnych czy ubezpieczeniu społecznym.

W latach trzydziestych Prądzyński brał dział w dyskusji na kształtem kodyfikacji niektórych działów prawa cywilnego, w szczególności dotyczącej funkcjonowania notariatu. Działał w pismach o charakterze prawniczym, „Ruchu Prawniczym i Ekonomicznym”, „Przeglądu Notarialnym”, W latach 1934 – 1935 był wiceprezesem Rady Notarialnej w Poznaniu, natomiast w 1936 roku został prezesem.

W końcu 1939 roku został wysiedlony przez Niemców z Puszczykówka do Generalnej Guberni. Przez cały okres okupacji przebywał w Radomiu, gdzie w 1940 roku został prezesem tamtejszego Sądu Apelacyjnego. Wysokie stanowisko objął dzięki znajomości z Hansem Frankiem. Prądzyński udzielał pomocy wielu polskim prawnikom wysiedlonym do GG umożliwiając im zdobycie posady. Po wojnie powrócił do Poznania, gdzie prowadził kancelarię notarialną, a jednocześnie do końca 1951 roku był sędzią Sądu Apelacyjnego. Krótko przed śmiercią po zmianach w prawie nie otrzymał nominacji na notariusza i odszedł na emeryturę.

Był autorem wielu prac z zakresu prawa publikowanych w czasopismach polskich i niemieckich.

W 1948 roku ożenił się z Zofią z Gadomskich. Nie doczekał się potomstwa.

Prądzyński zmarł 5 sierpnia 1952 roku w Puszczykówku. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. Był również kawalerem Magistralnym Zakonu Maltańskiego.

BIBLIOGRAFIA

Witold Prądzyński [w:] https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/witold-pradzynski (2021.09.30).

Witold Prądzyński [w:] http://www.sejm-wielki.pl/b/psb.24209.1 (2021.09.30).

Witold Prądzyński [w:] Słownik biograficzny adwokatów polskich, Warszawa 2018.